(η ιστορία δημοσιεύτηκε στο βιβλίο “Campioni Oltre”, που εκδόθηκε από τις Neos Edizioni μεταξύ τέλους 2021 και αρχές 2022)
του Ενρίκο Φόντε
Το άρωμα του κορν φλέικς και του τοστ έχει ήδη εισβάλει σε όλο το σπίτι. Εξάλλου, το σπίτι όπου μένουν ο Μάρτιν και η μητέρα του Σάρα από τότε που τους εγκατέλειψε ο πατέρας τους ο Πίτερ δεν είναι πολύ μεγάλο. Αλλά για τους δυο τους και τη σκυλίτσα Minnie, μια μιγάδα που μοιάζει με ένα όμορφο κοριτσάκι, είναι αρκετό. Η Σάρα, ταχυδρόμος στο επάγγελμα, δεν θα είχε χρόνο να φροντίσει για ένα πιο ευρύχωρο σπίτι. Δουλεύει και τα Σάββατα, από τις 4 έως τις 10 το πρωί: όταν «αποσυνδέεται», ορμάει στο σπίτι, πιάνει μια μπουκιά και πηγαίνει με τον Μάρτιν στο γήπεδο ποδοσφαίρου για τον μεσημεριανό αγώνα με τους «πολύ νέους» της γειτονιάς. Στα βόρεια προάστια του Άμστερνταμ, κάθε λεπτομέρεια μυρίζει Ολλανδία: μακριές δεντρόφυτες λεωφόρους, πολύ καταπράσινα λιβάδια και χίλιοι δρόμοι που διασταυρώνονται, με πηγαινοερχόμενους ποδηλάτες που φαίνεται να βρίσκονται στη μέση ενός κλασικού Βορρά. Και, μετά, μερικές σταγόνες νερό κάθε μέρα. Όλοι γνωρίζουν τους πάντες και το παιχνίδι του Σαββάτου, ακόμα κι αν υπάρχουν «μόνο» παιδιά στο γήπεδο, είναι μια ιεροτελεστία που φέρνει κοντά όλη την κοινότητα. «Πηγαίνω στο γήπεδο για πάνω από μισό αιώνα, είναι σχεδόν το σπίτι μου», λέει ο Χανς, ο φροντιστής, μιλώντας σε έναν περαστικό, ο οποίος τον παρατηρεί καθώς ανοίγει την πόρτα της εισόδου, περιμένοντας τον αγώνα, «Εγώ Είδα τρεις γενιές Ολλανδών και εδώ έπαιξε επίσης ένα παιχνίδι που θα γινόταν ο πιο δυνατός σέντερ φορ στην ιστορία: τον Μάρκο φαν Μπάστεν. Μπορούσες να δεις από ένα μίλι μακριά ότι ήταν από άλλο πλανήτη». Ο Μάρτιν, από την άλλη, αναμένεται από το πρωινό. «Έλα στο τραπέζι. Το γάλα είναι ζεστό και σας έχω φέρει και τη μαρμελάδα βατόμουρου που σας αρέσει πολύ». Είναι η Κλάρα, η γιαγιά, που μιλάει. Είναι στο σπίτι για λίγες ώρες, από τότε που η Σάρα έφυγε για τη δουλειά. Ο Μάρτιν δεν απαντά.
Η Κλάρα αρχίζει να γίνεται ανυπόμονη και προσπαθεί ξανά, αυτή τη φορά υψώνοντας τη φωνή της, αλλά ακόμα τίποτα. Μετά πηγαίνει στο δωμάτιο του Μάρτιν. Η πόρτα είναι ορθάνοιχτη. Εισαγάγετε: δίπλα στη σημαία του Άγιαξ είναι ένα μπλουζάκι με πλαίσιο. Είναι από τη Φέγενορντ και έχει το νούμερο 8: Ο Χάρβεϊ Εσάγιας το φόρεσε την ημέρα του ντεμπούτου του στην ολλανδική Serie A. Αυθεντικό κειμήλιο δεδομένου ότι ο Εσάγιας, εκείνη την ημέρα, κατάφερε να σκοράρει, αλλά όχι απέναντι σε καμία ομάδα, δεδομένου ότι αντίπαλος της στιγμής ήταν ο επίφοβος Άγιαξ, στον οποίο είχε μεγαλώσει ο Χάρβεϊ, ποδοσφαιρικά. Πιο πέρα, στο τραπέζι, υπάρχει επίσης μια φωτογραφία με κορνίζα: ο Μάρτιν φαίνεται να αγκαλιάζει τον ίδιο τον Εσαγιά. Με λίγα λόγια, στο δωμάτιο του Μάρτιν όλα είναι στη θέση τους. Μόνο αυτός λείπει. «Κοιτάξτε, το πρωινό κρυώνει και μετά είναι ώρα να φτάσει το παιχνίδι», βροντοφωνάζει απειλητικά η γιαγιά Κλάρα. “Wham!”. Από το γαλλικό παράθυρο που οδηγεί στον κήπο, ακούγεται ο ήχος ενός βροντερού γδόνου. “Χελιδόνι!!! Τι έχεις κάνει; Τι έγινε;» κλαίει η Κλάρα. Όταν φτάνει στον κήπο, βρίσκει τον Μάρτιν ανάποδα στο γρασίδι και, λίγο πιο μακριά, το καρότσι που σχεδόν από τότε που γεννήθηκε, δηλαδή δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, του επέτρεψε να κινείται (όχι χωρίς δυσκολία) στον κόσμο του, κάτι διαφορετικά θα είχε αδύνατο. «Καλό παράδεισο, Μάρτιν, θέλεις πολύ να με κάνεις να πεθάνω από μια ραγισμένη καρδιά… Πόσες φορές σου έχω πει να μην παίζεις με αυτή τη μπάλα», αναφωνεί η Κλάρα δείχνοντας τη μπάλα που προκάλεσε την ανατροπή του καροτσιού, αφού βοήθησε τον ανιψιό της να σηκωθεί από το έδαφος. «Γιαγιά, τουλάχιστον άσε με να παίξω εδώ…», βρυχάται ο Μάρτιν ενοχλημένος, με δάκρυα στα μάτια. Ο κήπος του νέου σπιτιού, όπως και του προηγούμενου, είναι ο προπονητικός του χώρος αλλά και το γήπεδό του. Σε εκείνο το πράσινο γρασίδι, σε τέλεια (έτσι…) μοναξιά, σκόραρε γκολ ενάντια στους καλύτερους τερματοφύλακες στον πλανήτη, ντρίμπλα πέρασε από τους πιο σκληρούς αντιπάλους, σέρβιρε νόστιμες ασίστ. Ήταν επίσης παίκτης της Μίλαν. Έστω και για λίγα λεπτά, όπως το είδωλό του, ο Esajas. Όλα είναι ένα όνειρο. Όνειρο, ο οπαδός της Μίλαν, που συχνά επιστρέφει στις σκέψεις του Μάρτιν, ο οποίος βλέπει ένα είδος σημείου αναφοράς στον Εσάγια. Μετά τη ρήξη του αχίλλειου τένοντα, που μάλιστα έκλεισε οριστικά τις πόρτες του ποδοσφαίρου σε υψηλά επίπεδα, ο Χάρβεϊ χάθηκε και ως ποδοσφαιριστής και ως άντρας. Έχοντας ζυγίσει πάνω από 100 κιλά, δούλευε σε ντίσκο και σε εστιατόριο για να βγάλει τα προς το ζην.
Κάποια στιγμή, το 2004, ήρθε μια απροσδόκητη κλήση από τον φίλο του Seedorf, τον οποίο γνώρισε την εποχή της ομάδας νέων του Άγιαξ, και μια πρόσκληση για προπόνηση με τη Μίλαν. Μια ευκαιρία που ο Εσάγιας την είχε καταλάβει ως πρόκληση, ειδικά με τον εαυτό του. Και είχε κερδίσει. Μετά από μήνες θανατηφόρων προπονήσεων και αυστηρής δίαιτας, είχε καταφέρει να κερδίσει μια θέση στην ομάδα και μάλιστα την πιθανότητα να παίξει ελάχιστα λεπτά σε αγώνα Κυπέλλου Ιταλίας. Ένα παραμύθι με αίσιο τέλος που, στα μάτια του Μάρτιν, έχει μόνο ένα νόημα: ο αθλητισμός μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό. Η ευαισθητοποίηση αυξήθηκε όταν το αγόρι από το Άμστερνταμ συνάντησε τον Esajas στο περιθώριο μιας πρόκλησης για τις παλιές δόξες του Άγιαξ. Τότε τραβήχτηκε η φωτογραφία στο γραφείο του Martin σήμερα. Ήταν εκείνη την ευκαιρία που ο Μάρτιν εξομολογήθηκε ένα όνειρο στο είδωλό του: «Κάποια μέρα θα ήθελα κι εγώ να μπορέσω να παίξω έναν πραγματικό ποδοσφαιρικό αγώνα μαζί με τους φίλους μου που ζητωκραυγάζω για κάθε Σάββατο. Πρέπει να υπάρχει τρόπος…» Ναι, γιατί ο Μάρτιν, λόγω του αναπηρικού αμαξιδίου, δεν μπόρεσε ποτέ να πατήσει ένα πραγματικό γήπεδο ποδοσφαίρου. Έπρεπε πάντα να σταματά στο περιθώριο. Αυτό κάνει κάθε Σάββατο: φτάνει στο γήπεδο, συνομιλεί με τον Χανς και μετά πηγαίνει στα αποδυτήρια για να χαιρετήσει τους συμπαίκτες του. Πριν από την έναρξη, τοποθετείται δίπλα στον προπονητή και αρχίζει να επευφημεί την ομάδα. Πόσες φορές συγκρατήθηκε από το να εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο… Μετά το καθοριστικό γκολ που σημείωσε η ομάδα του ενάντια στους ιστορικούς αντιπάλους της από τη γειτονική περιοχή, δεν συγκρατήθηκε και έτρεξε με το αναπηρικό του καροτσάκι στη μέση του γηπέδου για να πανηγυρίσει ο ήρωας της ημέρας. Σήμερα, ωστόσο, υπόσχεται να είναι ένα συνηθισμένο Σάββατο. Μετά τον τρόμο του ρουφηξιού στον κήπο, ο Μάρτιν επιστρέφει στην κουζίνα: το γλυκό πρωινό της γιαγιάς του τον χαροποιεί και το πρωί φεύγει αστραπιαία. Η Σάρα επιστρέφει και ήρθε η ώρα να μετακομίσουμε στην κατασκήνωση. Ο Χανς υποδέχεται τον Μάρτιν με ένα χαμόγελο που έχει κάτι το ιδιαίτερο.
«Γεια σου πρωταθλητή», ξεκινάει ο Χανς, «Κερδίζεις σήμερα;». Ο Μάρτιν άφησε το θυμό του το πρωί και απαντά: «Αν παίξαμε εσένα και εγώ σίγουρα…». «Καλύτερα να φροντίσω να τακτοποιήσω τα αποδυτήρια, εσύ καλύτερα να σκέφτεσαι να ντυθείς… Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα», απαντά ο Χανς. Ο Μάρτιν χαμογελά, χωρίς να δίνει βάρος σε αυτές τις λέξεις. Στα αποδυτήρια όμως στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ο Χανς, στο τέλος των πάγκων που χρησιμοποιούν τα παιδιά για να γδύνονται και να φορούν τη στολή τους, έχει δημιουργήσει έναν χώρο μόνο για τον Μάρτιν. Υπάρχει επίσης μια πινακίδα με το όνομά του και στην καρέκλα κοντά είναι ένα πουκάμισο: έχει τον αριθμό 8. Είναι μόνο για αυτόν. «Τι κάνεις, Μάρτιν, δεν το φοράς; Σας είπα ότι σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα…» λέει η επιστάτη. Ο Μάρτιν έχει καταλάβει τι συμβαίνει: θα είναι, όπως πάντα, η μασκότ, αλλά αυτή τη φορά θα μπορεί να φορέσει τη φανέλα της ομάδας. Θεωρεί, στον εαυτό του, ότι το άξιζε με όλη αυτή τη στήριξη που δόθηκε στην ομάδα και, ως εκ τούτου, το φοράει. Στο μεταξύ φτάνουν οι σύντροφοι. Μετά είναι η σειρά του προπονητή, αλλά δεν είναι μόνος. Τον ακολουθεί ένας μυστηριώδης συνοδός. Η κουκούλα του είναι τραβηγμένη πάνω από τα μάτια του. Μόλις μπαίνει στα αποδυτήρια, το σηκώνει και αποκαλύπτει την ταυτότητά του: είναι ο Χάρβεϊ Εσάγιας. Ο Μάρτιν πυροβολεί με το αναπηρικό του καροτσάκι. Είναι μια καταπληκτική έκπληξη. Η συγκίνηση είναι πολύ μεγάλη και το αγόρι ξεσπά σε ατελείωτα κλάματα στην αγκαλιά του Χάρβεϊ. Ο προπονητής παίρνει τον λόγο: «Σήμερα, ακολουθώντας μας από το πλάι, μαζί με τον Μάρτιν, θα είναι ένας ακόμη ξεχωριστός θαυμαστής μας: ο σπουδαίος Χάρβεϊ Εσάγιας, πρώην παίκτης του Άγιαξ, της Φέγενορντ και της Μίλαν». Εκείνη τη στιγμή κάποιος χτυπά την πόρτα. Είναι ο διαιτητής.
Ήρθε ήδη η ώρα να διαβάσετε το δελτίο. Μόλις ολοκληρωθεί η τυπική διαδικασία, πηγαίνουμε στο γήπεδο. Ο Μάρτιν, ακόμα απίστευτος για αυτή την έκπληξη, φορώντας τη φανέλα με το νούμερο 8 της ομάδας, κατευθύνεται με το είδωλό του στη μεγάλη πλευρά του γηπέδου, δίπλα στον πάγκο. Εκεί σταματά το καροτσάκι και αρχίζει να σχολιάζει το ματς με τον Χάρβεϊ. Είναι μια ξεχωριστή μέρα σε όλα τα μέτωπα, γιατί η ομάδα του Μάρτιν προηγείται ήδη με 4-0 μετά από μία ώρα αγώνα.Απλώς περιμένουν το τελευταίο σφύριγμα για να πανηγυρίσουν μαζί με τον Μάρτιν και τον Χάρβεϊ. Αλλά με 3 λεπτά για να τελειώσουν, με την μπάλα άουτ σε πλάγιο φάουλ, ο προπονητής γυρίζει στον Χάρβεϊ και λέει: «Ήρθε η ώρα». Ο Χάρβεϊ του κλείνει το μάτι και καλεί τον διαιτητή να του ζητήσει αλλαγή. Μετά γυρίζει στον Μάρτιν: «Αγόρι, αυτή είναι η στιγμή σου!». Ο Εσάγιας κινείται προς τον πάγκο, ανακτά μια ειδική προστασία που είχε κρύψει πριν μπει στα αποδυτήρια και την ανεβάζει στο αναπηρικό καροτσάκι του Μάρτιν. «Έχουμε πάρει ειδική άδεια από την ομοσπονδία και σήμερα θα μπορείτε, κατ’ εξαίρεση, να παίξετε κι εσείς. Και ετοιμαστείτε, γιατί είναι μόνο η αρχή. του χρόνου θα παίξεις ολόκληρο πρωτάθλημα», εξηγεί ο πρώην επαγγελματίας πριν τον στείλει στο γήπεδο. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι στην κερκίδα, ακόμα και οι γονείς των αντίπαλων παιδιών, ξέσπασε ένα χειροκρότημα που έδωσε απίστευτη ζεστασιά. Η Σάρα πηδά από χαρά μαζί με τη Μίνι. Ο Χανς συνεχίζει να κοιτάζει τον Μάρτιν, αγνοώντας τα δάκρυα που κυλούν στο πρόσωπό του. Αυτά τα 3 λεπτά με τον Μάρτιν στο γήπεδο είναι ήδη στην ιστορία, όπως και στην καρδιά του αγοριού. Και ο Χάρβεϊ είναι επίσης στην ιστορία, γιατί κράτησε την υπόσχεσή του: μέσω του I-Sport Special, του ιδρύματος κοινωνικής ένταξης που ίδρυσε μαζί με τη σύζυγό του Νταϊάνα, δημιούργησε μια ομάδα ποδοσφαίρου με αναπηρικό αμαξίδιο που συμμετέχει σε τοπικά πρωταθλήματα. Και μαντέψτε ποιος είναι ο καπετάνιος; Χελιδόνι! Μια ιδιαίτερη χειρονομία για εξαιρετικά ξεχωριστούς πρωταθλητές, όπως ο Μάρτιν.